জয়নালে কয়: "মই এজন জ্যেষ্ঠ ভাৰতীয় সেনা বিষয়াক লগ পাইছিলোঁ। বিষয়াজনে ম'হৰ শিং বিচাৰিছিল। মই তেওঁক কৈছিলোঁ যে বহু ম'হৰ শিং খুলি অৰণ্যত পৰি থকা দেখা গৈছিল আৰু তেওঁ সেইবোৰৰ পৰা যিকোনো এটা ল'ব পাৰে। কিন্তু সেনা বিষয়া গৰাকীয়ে মোক জোৰ দিছিল যে মই এটা জীৱিত ম'হ গুলিয়াব লাগে আৰু শিংটো তেঁওক দিব লাগে। সেই দিনবোৰত এজন সেনা বিষয়াৰ ইচ্ছাক 'না' কোৱাটো কঠিন আছিল। অৱশেষত মই এটা জীৱিত বনৰীয়া ম'হৰ সন্ধানত অৰণ্যলৈ গৈছিলোঁ আৰু সেইসময়ত নিৰীহ জন্তুটো গৰ্ভৱতী বুলি অনুভৱ নকৰাকৈ গুলিয়াই দিছিলোঁ। সেইটোৱেই মই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ ভুল কৰিছিলোঁ। তেতিয়াৰ পৰা মই অনুশোচনা কৰিবলৈ জীয়াই আছোঁ আৰু গোটেই জীৱন বন্দুকৰ পৰা আঁতৰি থাকিবলৈ সিদ্ধান্ত লৈছিলোঁ।"

 

জয়নালে কয়: "১৯৯৮ চনৰ এটা সন্ধিয়া নাৰায়ন শৰ্মাই মোক কিছুমান পৰ্যটকৰ সৈতে বন শিবিৰত থাকিব কৈছিল। আনহাতে শৰ্মাই মই বাধা দিয়া স্বত্বেও  অকলে  বনৰীয়া হাতী ট্ৰেংকুলাইজ কৰিবলৈ গৈছিল। মোৰ জীৱনত হঠাৎ অন্ধকাৰ নামি আহিছিল যেতিয়া মই গম পালোঁ যে বনৰীয়া হাতীক শান্ত কৰিব চেষ্টা কৰোঁতেই শৰ্মাক হাতীয়ে  ভৰিৰে গছকি প্ৰাণ লৈছিল। মই হঠাৎ মোৰ পথ প্ৰদৰ্শকক হেৰুৱাই দিশহাৰা হৈ পৰিছিলোঁ  আৰু মই আত্মগ্লানিত ভুগিব ধৰিলোঁ যে মই হয়তো শৰ্মাৰ লগত থকা হলে তেঁওক বনৰীয়া হাতীয়ে প্ৰাণ ল'ব নোৱাৰিলে হেতেন। সেইদিনবোৰ মোৰ বাবে অত্যন্ত অন্ধকাৰ দিন আছিল। কিন্তু মোৰ অন্তৰাত্মাই মোক কৈছিল যে মই শৰ্মা ডাঙৰীয়াৰ দুখদায়ক  মৃত্যুক অথলে যাব দিব নোৱাৰো আৰু  মই বন্যপ্ৰাণী সংৰক্ষণৰ প্ৰচেষ্টা দুগুন কৰিলোঁ। 

 

জয়নাল আবেদীন তেওঁৰ পৰিবেশ পৰ্যটন লজত

 

জয়নালে পিছত ডিব্রু ছৈখোৱা সংৰক্ষণ সমিতি প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। তেতিয়াৰে পৰা তেওঁ পিছলৈ ঘূৰি চোৱা নাছিল আৰু বন্যপ্ৰাণী সংৰক্ষণৰ বাবে ডিব্রু ছৈখোৱা ৰাষ্ট্রীয় উদ্যানৰ চুবুৰীয়া গাঁওবোৰত সজাগতা শিবিৰ আৰু অন্যান্য বিভিন্ন কাৰ্যকলাপ চলাই আহিছে। ডিব্রু ছৈখোৱাকে ধৰি বিভিন্ন বনাঞ্চলত এতিয়াও চিকাৰ সংঘটিত হোৱা বিষয়ে উদ্বেগ প্ৰকাশ কৰি জয়নালে কয়: "মই সদায় বিভাগৰ বিষয়াসকলক স্থানীয় লোকসকলৰ শিক্ষাৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰিবলৈ কওঁ। যদি তেওঁলোকৰ ওচৰত সুন্দৰ জীৱিকা অৰ্জনৰ উপায় থাকে তেতিয়া তেওঁলোকে কেতিয়াও চিকাৰৰ আশ্ৰয় নলয়।"

 

জয়নালে এতিয়া ডিব্রু ছৈখোৱা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানত থকা তেওঁৰ পৰিবেশ পৰ্যটন লজত কাম কৰিবৰ বাবে স্থানীয় যুৱকক নিযুক্ত কৰিছে লগতে তেওঁ কয়: "পৰ্যটনৰ বতৰত, তেওঁলোকে প্ৰতিটো নাও ভ্ৰমণৰ বাবে ৩০০ টকা উপাৰ্জন কৰে। যদি তেওঁলোকে দিনে চাৰিবাৰ ভ্ৰমণ কৰে তেন্তে তেওঁলোকে নিন্মতম ১২০০ টকা উপাৰ্জন কৰে। এইখিনি টকা পোৱাৰ পিছত তেওঁলোকে নিজৰ জীৱন বিপদত পেলাই অৰণ্যলৈ চিকাৰত কেতিয়াও যাব নোৱাৰে।"

জয়নালে আশা কৰে যে অসমৰ সকলো ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান, সংৰক্ষিত বনাঞ্চল, বন্যপ্ৰাণী অভয়াৰণ্য আৰু অন্যান্য বনাঞ্চলত চিকাৰ আৰু চোৰাং চিকাৰীৰ  এদিন সমাপ্তি ঘটিব। "মই বিশ্বাস কৰোঁ যে এতিয়াও নাৰায়ণ শৰ্মাৰ দৰে বিষয়া বন বিভাগত আছে।আৰু তেওঁলোকে বন্যপ্ৰাণী সুৰক্ষাত নিজকে উছৰ্গিত কৰিব।  মই মোৰ মৃত্যুৰ শেষ মুহূৰ্তলৈ বন্যপ্ৰাণীৰ সংৰক্ষণৰ বাবে সকলো প্ৰচেষ্টা কৰি যাম।“ জয়নালে দৃঢ়তাৰে কয়।