জেবা নাছিম / মুম্বাই
হজৰত নিজামুদ্দিন আউলিয়া... এই নামটোৱে আধ্যাত্মিকতা, প্ৰেম আৰু অলৌকিকতাৰে ভৰপূৰ। তেওঁ আছিল এনে এগৰাকী ব্যক্তিত্ব, যিগৰাকীৰ প্ৰতিটো কথা, প্ৰতিটো কাম আৰু প্ৰতিটো চাৱনিৱে অলৌকিকতা আৰু গভীৰ জ্ঞানেৰে ভৰি আছিল। তেওঁৰ জীৱন আছিল বিশ্বাস, সহানুভূতি আৰু ঈশ্বৰ প্ৰেমৰ এক অমলিন প্ৰসঙ্গ, যিয়ে আজিও জীৱন্ত কৰি ৰাখিছে চুফী ধৰ্মৰ সত্যতাক।
ভাৰতৰ এই চুফী সন্তগৰাকীয়ে দুটাকৈ সাম্ৰাজ্যবাদী যুগৰ সাক্ষী হৈছিল প্ৰথমে দাস বংশ আৰু দ্বিতীয়তে খিলজী বংশৰ সময়ছোৱা। এই দুয়োটা সময়তে তেওঁ আধ্যাত্মিক সিদ্ধতা আৰু অনুগ্ৰহৰ উচ্চতম স্তৰ লাভ কৰিছিল। অৱশ্যে তেওঁ কেতিয়াও ৰজাসকলৰ সৈতে ঘনিষ্ঠ সম্পৰ্ক গঢ়ি তুলিব পৰা নাছিল। ৰজাসকলে প্ৰায়ে তেওঁলোকক লগ কৰিবলৈ বা সম্পৰ্ক স্থাপন কৰিবলৈ বিচাৰিছিল। যিহেতু হজৰত নিজামুদ্দিনৰ বাবে সংসাৰিক বিষয়বোৰৰ কোনো গুৰুত্ব নাছিল, সেয়েহে তেওঁ ইয়াক যিমান পাৰে এৰাই চলিছিল।
হজৰত নিজামুদ্দিন আউলিয়াৰ দৰগাহত অনুগামীৰ ভিৰ
তেওঁ কেতিয়াও অলৌকিকতা দেখুৱাব পৰা নাছিল, যদিও তেওঁৰ আধ্যাত্মিক শক্তি আৰু অলৌকিক কৰ্ম সদায় জনসাধাৰণৰ দৃষ্টিগোচৰ হৈ আছিল। তেওঁৰ উপস্থিতিয়ে ইমানেই শক্তিশালী পৰিবেশৰ সৃষ্টি কৰিছিল যে, মানুহে কৈছিল তেওঁ কেৱল চাই বা স্পৰ্শ কৰিলেই ৰোগীক সুস্থ কৰিব পাৰিছিল। চুলতান কুতুবুদ্দিন মুবাৰক শ্বাহে প্ৰতি মাহৰ অন্তিম দিনা হজৰত নিজামুদ্দিনক নিজৰ দৰবাৰলৈ মাতিছিল। এবাৰ তেওঁ বিনয়েৰে উত্তৰ দিলে যে এইটো তেওঁৰ শ্বেইখী প্ৰথাৰ বিৰুদ্ধে, গতিকে তেওঁ কেতিয়াও সম্ৰাটক লগ কৰিবলৈ নাযায়।
যেতিয়া তেওঁৰ বন্ধুসকলে তেওঁক এই সমস্যা সমাধানৰ বাবে তেওঁৰ শ্বেইখ বাবা ফৰিদ (ৰাঃ)ৰ সহায় ল’বলৈ পৰামৰ্শ দিছিল, তেতিয়া তেওঁ নাকচ কৰি কৈছিল যে ধৰ্মীয় কৰ্তব্যৰ বাহিৰে, আন সাংসাৰিক বিষয়ত শ্বেইখক আমনি কৰাটো অনুচিত হ’ব। তেওঁ বুজাই দিলে যে, ৰজাই তেওঁলোকক কেতিয়াও জয় কৰিব নোৱাৰিব। কাৰণ তেওঁ এটা সপোন দেখিছিল, য’ত এশিঙীয়া জন্তুৱে তেওঁক আক্ৰমণ কৰিছে। কিন্তু তেওঁ জন্তুটোক ধৰি মাটিত বগৰাই দিছে, আৰু জন্তুৰ মৃত্যু হৈছে।
সেইদিনা জোহৰ নামাজৰ পিছত হজৰত নিজামুদ্দিনে সম্ৰাটক লগ কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিছিল। তেওঁক পুনৰ মাতি অনা হ’ল যদিও কোনো উত্তৰ নিদিলে। ঠিক সেই নিশা খুছৰা খানে চুলতানক হত্যা কৰিছিল। আন এজন চুলতান গিয়াছুদ্দিন তুগলাকে বিচাৰিছিল যে, হজৰত নিজামুদ্দিনেও তেওঁৰ সৈতে ঘিয়াছপুৰৰ পৰা দিল্লীলৈ স্থানান্তৰিত হওঁক। নিজামুদ্দিনে তেওঁক কৈছিল যে, দিল্লী এতিয়াও বহু দূৰত। হজৰত নিজামুদ্দিনে তেওঁৰ লগত নোযোৱাৰ বাবে চুলতান দুখী হৈ পৰিল। কিন্তু যেতিয়াই চুলতান দিল্লী গৈ পোৱাৰ লগে লগে তুগলাকাবাদৰ ৰাজপ্ৰসাদটোৱে তেওঁৰ ওপৰত খহি পৰি তেওঁৰ মৃত্যু হৈছিল।
দিল্লীৰ হজৰত নিজামুদ্দিন আউলিয়াৰ দৰগাহৰ বাহিৰত অনুগামীৰ ভিৰ
চুলতান আলাউদ্দিনে আশংকা কৰিছিল যে, হজৰত নিজামুদ্দিনে ৰাজ্যখন দখল কৰিব বিচাৰিছে আৰু উপযুক্ত মুহূৰ্তৰ বাবে তেওঁ অপেক্ষা কৰি আছে। সেয়েহে তেওঁ ৰাষ্ট্ৰৰ কঠিন কাম-কাজ তেওঁৰ ওপৰত ন্যস্ত কৰিছিল। হজৰতে উত্তৰ দিছিল, মঞ্চত থকা সন্তৰ সিংহাসনত বহি থকা ৰজাৰ কাম-কাজৰ লগত কি সম্পৰ্ক?
যৌৱনকালত হজৰত নিজামুদ্দিনৰ লগত বাস কৰা খোৱাজা হাছানে সুৰাপান কৰিছিল। এদিন দিল্লীৰ হজৰত কুতুবুদ্দিন বখতিয়াৰ খাকীৰ দৰগাহৰ ওচৰত সাক্ষাৎ কৰিছিল। হজৰত নিজামুদ্দিনে মন্তব্য কৰিছিল যে, ব্যক্তিৰ ওপৰত সংগতীৰ প্ৰভাৱ দুয়োটা পৃথক পৃথক। লগে লগে খোৱাজা হাছান আৰু তেওঁৰ সকলো সহযোগী হজৰতৰ চৰণত পৰি আৰু তেওঁৰ শিষ্য হৈ পৰিছিল।
হজৰত শ্বেখ নাছিৰুদ্দিন আৱাধে বৰ্ণনা কৰিছে যে, তেওঁ কাজী মুহিউদ্দিন কাছানীৰ পৰা লৌকিক জ্ঞান আহৰণ কৰিছিল। হঠাৎ তেওঁ অসুস্থ হৈ অচেতন হৈ পৰিছিল। অচেতন অৱস্থাত হজৰত নিজামুদ্দিনে তেওঁক লগ কৰিবলৈ আহি হাতেৰে তেওঁৰ মুখখন চুই দিছিল। শ্বেখ নাছিৰুদ্দিনে লগে লগে চেতনা ঘুৰাই পাইছিল আৰু হজৰতৰ শৰণাপন্ন হৈছিল।
দিল্লীৰ হজৰত নিজামুদ্দিন আউলিয়াৰ দৰগাহ
এদিন হজৰত নিজামুদ্দিনৰ এজন শিষ্যই তেওঁৰ বাবে ভোজৰ আয়োজন কৰিছিল। কাৱালী পৰিৱেশনৰ লগতে আহাৰ পৰিবেশন কৰা হৈছিল। কাৱালী শুনিবলৈ হাজাৰ হাজাৰ লোক গোট খাইছিল আৰু খাদ্যৰ নাতনি হোৱাৰ বাবে চিন্তিত হৈ পৰিছিল আয়োজক। সেই সময়ত হজৰত নিজামুদ্দিনে তেওঁৰ সহায়কক নিৰ্দেশ দিছিল যে মানুহৰ হাত ধুই দহজন লোকক একেলগে বহিবলৈ দিয়া আৰু বিছমিল্লাহ কৈ খাদ্য বিতৰণ কৰিবলৈ দিয়া। দেখা গ’ল যে, সকলোৱে যথেষ্ট খাদ্য লাভ কৰিছিল, আৰু বহুত বাকী ৰৈ গৈছিল।
ছামছুদ্দিন নামৰ এজন ধনী ব্যক্তিয়ে হজৰতৰ আধ্যাত্মিকতাক বিশ্বাস কৰা নাছিল বুলি এটা প্ৰবাদ আছে। এদিন বন্ধু-বান্ধৱীৰ সৈতে সুৰাপান কৰি থাকোঁতে হঠাৎ হজৰত নিজামুদ্দিন তেওঁৰ সন্মুখত উপস্থিত হৈ বুঢ়া আঙুলিৰ ইংগিতেৰে মদ্যপান বন্ধ কৰাৰ ইংগিত দিছিল।
শ্বামছুদ্দিনে লগে লগে সুৰা পেলাই অজু কৰি হজৰতৰ ঘৰলৈ ৰাওনা হ’ল। তেওঁক দেখাৰ লগে লগে হজৰতে কৈছিল যে যিজনৰ ওপৰত আল্লাহৰ দয়া আছে তেওঁ এনে পাপৰ পৰা পৰিত্ৰাণ লাভ কৰে। এই কথা শুনি শ্বামছুদ্দিন আচৰিত হৈ সম্পূৰ্ণ ঈমানেৰে তেওঁৰ শিষ্য হৈ পৰিছিল। তেওঁ নিজৰ সকলো ধন-সম্পত্তি সন্তসকলৰ মাজত বিতৰণ কৰি কম সময়ৰ ভিতৰতে, নিজেই ৱালিউল্লাহ হৈ পৰিছিল। আজিও হজৰত নিজামুদ্দিন আউলিয়াৰ জীৱন আৰু ব্যক্তিত্ব সদায় আধ্যাত্মিক চেতনা, সৰলতা আৰু মানৱতাৰ সেৱাৰ প্ৰেৰণাৰ উৎস হৈ আহিছে।
