হোছেইনে কয়, "আমি মুছলমান সম্প্ৰদায়ৰ হ'লেও আমাৰ সমাজত কোনোদিনে আৰৱৰ কোনো কাহিনীক লৈ নাটক দেখা নাই। সেই কাহিনী আমাৰ সমাজৰ সৈতে সংপৃক্তও নহয়। আমাৰ শংকৰদেৱে লিখা অংকীয়া ভাওনাবোৰত কৃষ্ণ-ৰামচন্দ্ৰ এইবোৰ ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ সৈতে ওতঃপ্ৰোতভাৱে জড়িত আৰু আমাৰ সংস্কৃতিৰ সৈতে সংপৃক্ত। এইবোৰ দেখি দেখি আমি সৰুৰে পৰা ভাৰতীয় সংস্কৃতি, অসমীয়া সংস্কৃতিৰ সৈতে একাত্ম হৈ গৈছিলো। আমাৰ অঞ্চলটোৰ এনেকুৱা এক ভৌগোলিক পৰিৱেশে মোৰ মনত ঐক্য-সংহতিৰ বীজ ৰোপন কৰিছিল।" 

এই সন্দৰ্ভত হোছেইনে কয়, "২০০৭ চনত মই জামুগুৰিহাটৰ মাধৱগাও ভাওনা দলৰ সৈতে বাৰেচহৰীয়া ভাওনাত ভাও লৈছিলো। তাত মই কৃষ্ণৰ লগতে ৰজা সত্যব্ৰতৰ চৰিত্ৰ ৰূপায়ন কৰিছিলো। মোৰ ভাওনা চোৱাৰ পিছত ১৫ গৰাকী সত্ৰাধিকাৰে মোক সাৱতি ধৰিছিল। আশীৰ্বাদ দিছিল, মৰমৰে উপচাই দিছিল। মানুহৰ মাজত এনেকুৱা এটা পৰিৱেশ সৃষ্টি হৈছিল যে ইছমাইল হোছেইন কোন বিচাৰিব ধৰিলে। ৰাইজৰ মাজত এটা উৎসাহ-উদ্দীপনা দেখা গৈছিল যে তাত প্ৰথমবাৰৰ কাৰণে এগৰাকী ইছলাম ধৰ্মাৱলম্বী যুৱকে ভাওৰীয়াৰ ভাও লৈছে। পিছদিনা অনুষ্ঠিত মুকলি সভাত মোক উপস্থিত থাকিবলৈ কোৱা হ’ল। ভাওনা চাবলৈ যিমান মানুহ আহিছিল, মুকলি সভাতো সিমানে মানুহ গোট খাইছিল। মই সেই মুকলি সভাত ১০ মিনিট ভাষণ দিছিলো আৰু দৰ্শকৰ ঠেলা-হেঁচাৰ বাবে মঞ্চৰ পৰা নামি যাওঁতে মোক প্ৰায় ১ ঘণ্টা লাগিছিল। তেওঁলোকে মোক মৰম আৰু আশীৰ্বাদেৰে উপচাই পেলাইছিল। তেওঁলোক খুৱ আবেগিক হৈ পৰিছিল। ৰাইজৰ এই মৰম-চেনেহত আপ্লুত হৈ মই সেই পুনৰ মঞ্চলৈ উভতি গৈ ঘোষণা কৰিলো যে মই পৰৱৰ্তী বাৰেচহৰীয়া ভাওনাত আপোনালোকৰ মাজলৈ ইছলাম ধৰ্মৰ ভাৱৰীয়াৰে গঠিত এটা ভাওনা দল লৈ আহিম। মোৰ এই ঘোষণা শুনি তেওঁলোক আনন্দত মতলীয়া হৈ পৰিছিল। তাৰ পিছতে আৰম্ভ হৈছিল চান্দসাই ভাওনা দল। মুছলমান সমাজৰ ভাৱৰীয়াৰে গঠিত বাবে দলটোৰ নাম ৰখা হয় শংকৰদেৱৰ মুছলমান শিষ্য চান্দসাইৰ নামেৰে।"   

উল্লেখযোগ্য যে, সম্প্ৰতি অসমৰ লোকসংগীতৰ অন্যতম চহকী উপাদান বিয়ানামক লৈ এখন গৱেষণামূলক গ্ৰন্থ ৰচনাৰ কামত ব্যস্ত থকা সাহিত্যিক-সমালোচকগৰাকীয়ে কবিতাৰ মাধ্যমেৰেও সমাজত সাম্প্ৰদায়িকতা বিৰোধী এক জাগৰণ সৃষ্টি কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল। বাবৰি মছজিদ ভঙাক লৈ দেশজুৰি সাম্প্ৰদায়িকতাৰ বিষবাস্প বিয়পাৰ সময়ত ইছমাইল হোছেইনে লিখা ‘সাম্প্ৰদায়িকতা বিৰোধী অসমীয়া কবিতা’ নামৰ কবিতা সংকলনখনে পাঠকৰ ব্যাপক সমাদৰ লাভ কৰিছিল। তেওঁৰ ‘বিজ্ঞাপন’ শীৰ্ষক কবিতাটোৱেও অসমৰ সাহিত্য জগতত আলোড়ন তুলিছিল। জাত-পাতক কেন্দ্ৰ কৰি এই কবিতাটো ৰচনা কৰা হৈছিল।