আমিৰ ছুহেইল ৱানী
কাশ্মীৰত বছৰবোৰ কেৱল গণনা কৰা নহয়, সেইবোৰ সহ্য কৰা হয়, মনত ৰখা হয় আৰু অনুভৱ কৰা হয়। ইয়াত সময় সৰলৰেখাৰে গতি নকৰে; ই ঝেলুমৰ দৰে বক্র হৈ থাকে। যি কেতিয়াবা অস্থিৰ, কেতিয়াবা স্থিৰ, সদায় স্মৃতি কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে। আৰু যেতিয়া কাশ্মীৰীসকলে ২০২৫ চনৰ কথা ক'ব, তেতিয়া বহুতে ইয়াক নাটকীয় বা শ্লোগানৰ বছৰ বুলি নাভাবিব, বৰং এটা অতি বিৰল আৰু গভীৰ বিষয় এটাৰ দ্বাৰা চিহ্নিত বছৰ হিচাপেহে মনত ৰাখিব। যি পহলগাম সন্ত্ৰাসবাদী আক্ৰমণৰ পিছতো শ্বাসৰুদ্ধতাৰ প্ৰত্যাৱৰ্তন আৰু অপাৰেচন সিন্ধুৰ।
এই সকলোবোৰৰ পিছতো উপত্যকাটোত এটা কথা সলনি নহ'ল, সেয়া হৈছে ইয়াৰ শান্তিপূৰ্ণ পৰিৱেশ। অনুষ্ঠান বা ঘোষণাৰে শান্তি অহা নাছিল। মাটিত বৰফ গলিবলৈ ধৰাৰ দৰে বা বাদামৰ ফুলবোৰ ফুলাৰ দৰে ই নিৰৱে আহিছিল। ল'ৰা-ছোৱালীয়ে ভয় নোহোৱাকৈ স্কুললৈ যোৱা, দোকানীসকলে নিৰাপদ অনুভৱ কৰি ৰাতি দোকান বন্ধ কৰা আৰু পৰিয়ালবোৰে ভৱিষ্যতক বিশ্বাস কৰি মাহৰ পিছত মাহ আগতেই বিয়াৰ পৰিকল্পনা কৰা আদি সৰু সৰু কিন্তু গুৰুত্বপূৰ্ণ মুহূৰ্তত ইয়াৰ প্ৰকাশ হৈছিল। এই দৈনন্দিন মুহূৰ্তবোৰ আছিল গভীৰ অৰ্থপূৰ্ণ। অনিশ্চয়তা আৰু বাধাৰ মাজত দীৰ্ঘদিন ধৰি স্থগিত হৈ থকা অঞ্চলটোত সময়ক পুনৰ বিশ্বাস কৰাটো বৈপ্লৱিক যেন লাগিছিল।
শ্ৰীনগৰত সৰু ল’ৰা-ছোৱালীয়ে স্কুললৈ গৈ থকা এক দৃশ্য
২০২৫ চনত স্বাভাৱিকতা নিজেই অসাধাৰণ হৈ পৰিছিল। ৰাজহুৱা পৰিবহণে সময়সূচী অনুসৰণ কৰিছিল। বজাৰবোৰ সন্ধিয়ালৈকে গুণগুণাই আছিল।
কথোপকথনবোৰ ব্যৱহাৰিক আৰু ব্যক্তিগত বতৰৰ ধৰণ, পৰীক্ষাৰ ফলাফল, ব্যৱসায়ৰ সম্ভাৱনা, চিকিৎসা প্ৰয়োজনীয়তা আদি বিষয়বোৰলৈ ঘূৰি আহিছিল, যিবোৰ আগতে উদ্বেগ আৰু আপাতকালীন পৰিকল্পনাত ডুব গৈ আছিল। জীৱনটো আৰু থমকি ৰোৱা বা অস্থায়ী যেন লগা নাছিল; ই অবিৰত যেন অনুভৱ হৈছিল। নগৰ আৰু গাওঁবোৰত, মানুহে নীৰৱতাৰ এক নতুন অৰ্থ অনুভৱ কৰিছে। য'ত ভয়ৰ বোজা আৰু নাছিল। সেয়া আছিল শান্ত; সেয়া উপাৰ্জন কৰা হৈছিল।
দীৰ্ঘদিন ধৰি বিমূর্তভাৱে আলোচনা কৰি অহা উন্নয়ন ২০২৫ চনত বাস্তৱত পৰিণত হৈছিল। ইয়াক ডাঙৰ ঘোষণাত নহয়, দৈনন্দিন আন্দোলনত অনুভৱ কৰা হৈছিল।
দিল্লী আৰু কাশ্মীৰৰ মাজত ৰে'ল সংযোগ এই শতিকাৰ বিকাশ আছিল। এই সংযোগে কেৱল কাশ্মীৰলৈ আৰু তাৰ পৰা লোকসকলৰ যাতায়াত সহজ কৰি তোলায়ে নহয়, বৰঞ্চ ই আৱেগিক বিচ্ছিন্নতা দূৰ কৰিছে। তদুপৰি, পথ যোগাযোগ ব্যৱস্থাৰ উন্নতিয়ে কেৱল স্থানকেই সংযোজিত কৰা নাই, বৰং মানুহ আৰু সুযোগকো সংযোজিত কৰিছে।
ডাল হ্ৰদ
ডিজিটেল সংযোগে দীৰ্ঘদিন ধৰি গ্ৰামাঞ্চলৰ জীৱন আৰু যুৱ উদ্যমক সংজ্ঞায়িত কৰি অহা বিচ্ছিন্নতা হ্ৰাস কৰিছে। দূৰৱৰ্তী গাঁৱৰ এজন ছাত্ৰই কোনো বাধা নোহোৱাকৈ অনলাইন ক্লাছ কৰিব পাৰে; এজন যুৱ উদ্যোগীয়ে মধ্যভোগীৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ নকৰাকৈ উপত্যকাৰ বাহিৰত থকা গ্ৰাহকক কাশ্মীৰী কাৰুশিল্প বিক্ৰী কৰিব পাৰে। বিকাশে যেতিয়াই কাম কৰে, তেতিয়া প্ৰশংসাৰ দাবী নকৰে। ই কেৱল নিজকে কাৰ্যক্ৰমণিকাৰ সৈতে একত্ৰিত কৰে।
স্বাস্থ্যসেৱাও জনসাধাৰণৰ কাষ চাপিছে। উন্নত হাস্পতাল, মোবাইল মেডিকেল ইউনিট আৰু টেলিমেডিচিনৰ জৰিয়তে চিকিৎসাৰ বাবে পৰিয়ালসমূহে যি কষ্টকৰ যাত্ৰা কৰিব লগা হৈছিল, সেয়া হ্ৰাস হৈছে। বহু লোকৰ বাবে, প্ৰগতি নীতি নথিপত্ৰৰ দ্বাৰা নহয়, কিন্তু সময় সঞ্চয়, উদ্বেগ হ্ৰাস, সন্মান ৰক্ষা কৰি লাভ কৰা সকাহৰদ্বাৰা পৰিমাপ কৰা হৈছে। এই পৰিৱৰ্তনবোৰে দুখ-কষ্ট দূৰ কৰিব পৰা নাছিল, যদিও এই পৰিৱৰ্তনবোৰে মানুহবোৰে দুখ-কষ্টৰ সৈতে কেনেদৰে জীৱন যাপন কৰে তাৰ ওপৰত পৰিবৰ্তন আনিছিল।
২০২৫ চনৰ আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ পৰিৱৰ্তনটো হয়তো কাশ্মীৰৰ যুৱক-যুৱতীসকলৰ মনত নীৰৱে ঘটিছিল। বছৰ বছৰ ধৰি, যুৱক-যুৱতীসকলে অনিশ্চয়তাৰ মাজত সাৱলীল হৈ ডাঙৰ হৈছিল, ব্যাখ্যা অবিহনে সংঘাত আৰু সন্মতি অবিহনে উদ্বেগ উত্তৰাধিকাৰী সূত্ৰে লাভ কৰিছিল।
গুলমাৰ্গত বনভোজৰ বাবে গোট খাইছে স্কুলীয়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰী
২০২৫ চনত, বহুতে এটা নতুন ভাষা শিকিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে, সেইয়া হৈছে সম্ভাৱনাৰ ভাষা। দক্ষতা বিকাশ কেন্দ্ৰ, ষ্টাৰ্ট-আপ, ক্ৰীড়া একাডেমী আৰু একাডেমিক কোচিং হাববোৰ হতাশাৰ পৰিৱৰ্তে অভিমুখীতাৰ স্থান হৈ পৰিছে। ফুটবল খেলপথাৰবোৰত পুনৰ হাঁহি আৰু প্ৰতিযোগিতাৰ প্ৰতিধ্বনি শুনিবলৈ পোৱা যায়। পুথিভঁৰালবোৰ ভৰি আছে। উচ্চাকাংক্ষাই হতাশাৰ স্থান ল'বলৈ আৰম্ভ কৰিছে, উচ্চস্বৰে নহয়, নিৰ্ণায়কভাৱে। ভৱিষ্যত, যিটো একসময়ত বিমূর্ত আৰু দূৰত্বৰ আছিল, সেই ভৱিষ্যতৰ বাবে প্ৰস্তুত হ'ব পৰা হৈছে।
পৰ্যটনেও অধিক সুষম গতি লাভ কৰিছে। ই এক অনুপ্ৰৱেশ ৰূপত নহয়, বৰঞ্চ এটা কথোপকথনৰ ৰূপতহে ঘূৰি আহিছে। কাশ্মীৰৰ সৌন্দৰ্য্য চাবলৈ দৰ্শনাৰ্থী আহিছে। হোমষ্টাইৰ সমৃদ্ধি ঘটিছে, সন্মান ৰক্ষা কৰি জীৱিকাৰ উপায় সৃষ্টি কৰিছে। স্থানীয় গাইডসকলে ইতিহাস, সংস্কৃতি, আৰু স্থিতিস্থাপকতাৰ বৰ্ণনাকাৰী হিচাপে তেওঁলোকৰ ভূমিকা পুনৰুদ্ধাৰ কৰিছে, ই নাটকীয় হিচাপে নহয়, বৰং বাস্তৱ সত্য হিচাপে। ২০২৫ চনত পৰ্যটনে কম নিষ্কাশনশীল আৰু অধিক অংশগ্ৰহণকাৰী, ব্যৱহাৰৰ পৰিৱৰ্তে সন্মানৰ ওপৰত আধাৰিত বিনিময় অনুভৱ কৰিছে।
কাশ্মীৰৰ শান্তি সদায় ভঙ্গুৰ হৈ আহিছে, যি যুগ যুগ ধৰি চলি অহা ইতিহাস আৰু সাম্প্ৰতিক আঘাতৰ দ্বাৰা আকৃতিপ্ৰাপ্ত। ২০২৫ চনত নাটকৰ জৰিয়তে নহয়, সামূহিক সংযমৰ জৰিয়তে শান্তি অটুট ৰখা হৈছিল। নাগৰিক সমাজৰ উদ্যোগ, মহিলা গোট, যুৱ মঞ্চ আৰু সাংস্কৃতিক গোটসমূহে তৃণমূল পৰ্যায়ত আস্থা পুনৰ গঢ়ি তুলিবলৈ নীৰৱে কাম কৰিছিল।
শ্ৰীনগৰত ত্ৰিৰঙা ৰেলীত অংশগ্ৰহণ কৰিছে জম্মু এণ্ড কাশ্মীৰৰ মুখ্যমন্ত্ৰী ওমৰ আব্দুল্লা আৰু এল জি মনোজ সিনহা
নিৰাপত্তা কাৰ্যকৰী আছিল তথাপিও কম আক্ৰমণাত্মক আৰু কম দৃশ্যমান আছিল। ইয়াৰ সফলতা উপস্থিতিত নাছিল, বৰং অনুপস্থিতিত, বিঘ্নৰ অনুপস্থিতিত, দৈনন্দিন জীৱনৰ অবিৰাম বিকাশৰ ক্ষমতাত আছিল। স্থিতিশীলতাই এক বিৰল বিলাসীতাৰ সৃষ্টি কৰিছিল: পৰিকল্পনা কৰাৰ ক্ষমতা, অদূৰ ভৱিষ্যতৰ কথা কল্পনা কৰাৰ ক্ষমতা।
২০২৫ চনত কাশ্মীৰৰ লোকসকলে নিজৰ আঘাতৰ কথা পাহৰি যোৱা নাছিল। কিন্তু তেওঁলোকে ঘৰৰ ভিতৰতে আৱদ্ধ হৈ নথকাৰ দৰে এটা কঠিন সিদ্ধন্ত লৈছিল। কৃষকসকলে শস্য চপাবই বুলি আত্মবিশ্বাসেৰে ফলৰ বাগিচা ৰোপণ কৰিছিল। পিতৃ-মাতৃয়ে তেওঁলোকৰ কন্যাসকলৰ শিক্ষাত বিনিয়োগ কৰিছিল, বিশ্বাস কৰিছিল যে, দুৱাৰ খোল খাব। ক্ষুদ্ৰ ব্যৱসায়ৰ প্ৰসাৰ, শিল্পীৰ সৃষ্টি, ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সপোন দেখিছিল। কাশ্মীৰৰ আশা কেতিয়াও নিষ্প্ৰভ হোৱা নাছিল। ই সাৱধান, বতাহৰ প্ৰতিকাৰ আৰু স্থিতিস্থাপক আছিল। ২০২৫ চনত, ই নিজকে পুনৰ আৱিষ্কাৰ কৰিছে, বিভ্ৰান্তিৰ ৰূপত নহয়, বৰং উদ্দেশ্যৰ ৰূপত।
ইতিহাসত হয়তো ২০২৫ চনক ইমান নাটকীয় বুলি অভিহিত কৰা নহ'ব পাৰে। কিন্তু কাশ্মীৰীসকলে ইয়াক সেই বছৰ হিচাপে মনত ৰাখিব, য'ত জীৱনটো সহজ হৈ পৰিছিল, য'ত নীৰৱতাই ভয়তকৈ শান্তিৰ অৰ্থ বহন কৰিছিল, য'ত জীয়াই থকাটোৱে লাহে লাহে জীয়াই থকাৰ পথ এৰি দিছিল। কাশ্মীৰত এটা পুৰণি কথা কোৱা হয় যে, দীঘলীয়া শীতৰ পিছত, নৱীকৰণ কেৱল সম্ভৱ হোৱাই নহয়, ই অনিবাৰ্য। আৰু প্ৰতি বসন্ততে ফুলা বাদাম ফুলৰ দৰে, ২০২৫ চনত কাশ্মীৰে নিজকে আৰু বিশ্বক সোঁৱৰাই দিলে যে, ই এতিয়াও ফুলিব জানে।
