গ্লেমাৰসৰ্বস্ব বলীউডৰ জগতখনত বহু তাৰকা আহে যদিও সময়ৰ লগে লগে ক’ৰবাত হেৰাই যায়৷ কিন্তু কিছুমান এনে তাৰকা আছে যি পৰ্দাৰ পৰা আঁতৰি গ’লেও জীৱনত পোহৰৰ নিদৰ্শন হিচাপে জীয়াই থাকে। সঞ্জয় খান সেই নামবোৰৰ ভিতৰত এজন। তেওঁ এজন অভিনেতা, পৰিচালক, ব্যৱসায়ী হোৱাৰ লগতে সৰ্বোপৰি ভগৱান হনুমানৰ এজন উগ্ৰ ভক্ত।
বাংগালুৰুৰ এটা মুছলমান পৰিয়ালত শ্বাহ আব্বাছ আলী খান নামেৰে জন্মগ্ৰহণ কৰা সঞ্জয় খান ডাঙৰ-দীঘল হৈছিল এক অতি আকৰ্ষণীয় সংস্কৃতিত। তেওঁৰ পিতৃ আফগান মূলৰ ব্যৱসায়ী, মাতৃ পাৰ্চী আৰু ঘৰৰ পৰিৱেশ আছিল বহুসংস্কৃতিৰ। তেওঁৰ জ্যেষ্ঠ ভাতৃ ফিৰোজ খান ইতিমধ্যে ছবি জগতত ডাঙৰ নাম হৈ পৰিছিল।
সঞ্জয়েও অতি সোনকালে নিজৰ অভিনয় দক্ষতাৰে নিজৰ নাম উজলাই তুলিলে। ১৯৬৪ চনৰ ‘হকীকত’ ছবিত তেওঁ অভিষেক ঘটায়। ‘দোস্তী’, ‘আব্দুল্লাহ’, ‘এক ফুল দো মালি’ৰ দৰে হিট গীতেৰে তেওঁ ৬০-৮০ৰ দশকত ‘বলীউডৰ গোল্ডেন বয়’ হৈ পৰিছিল। কিন্তু কাহিনী ইয়াতেই শেষ নহয়। এটা সময় আহিল যেতিয়া সঞ্জয় খানে জীৱনৰ আটাইতকৈ কঠিন পৰ্যায়ৰ সন্মুখীন হ’ল।
.webp)
