ইমান ছাকিনা
ইতিহাসৰ বহু সংস্কৃতিত কন্যা শিশুক প্ৰায়ে বোজা হিচাপে গণ্য কৰা হৈছিল বা পুত্ৰৰ তুলনাত কম সন্মানেৰে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। জাহিলিয়া (অজ্ঞানতা) যুগ বুলি জনাজাত প্ৰাক ইছলামিক আৰবো ইয়াৰ ব্যতিক্ৰম নাছিল। সামাজিক লাজ বা দৰিদ্ৰতাৰ ভয়ৰ বাবে কন্যা শিশুক কেতিয়াবা তুচ্ছজ্ঞান কৰা হৈছিল, উত্তৰাধিকাৰৰ পৰা বঞ্চিত কৰা হৈছিল, আনকি জীৱন্তে সমাধিস্থ কৰা হৈছিল। কিন্তু ইছলামৰ আগমনৰ লগে লগে এই অন্যায় মানসিকতাক দৃঢ়তাৰে নাকচ কৰা হ’ল।
ইছলামে কন্যাৰ মৰ্যাদা উন্নীত কৰিছিল, তেওঁলোকক মৰ্যাদা, অধিকাৰ আৰু সন্মান প্ৰদান কৰিছিল আৰু তেওঁলোকক আশীৰ্বাদ, দয়া আৰু আধ্যাত্মিক পুৰস্কাৰৰ উৎস হিচাপে উপস্থাপন কৰিছিল।
কোৰান অৱতীৰ্ণ হোৱাৰ আগতে কিছুমান আৰব জনগোষ্ঠীয়ে কন্যাৰ জন্মক অপমানজনক বুলি গণ্য কৰিছিল। কোৰানে এনে মনোভাৱক স্পষ্ট ভাষাত নিন্দা কৰিছে আৰু কৈযে: “যেতিয়া ইয়াৰে এজনক কন্যা শিশু জন্মৰ শুভবাৰ্তা দিয়া হয়, তেতিয়া তেওঁৰ মুখখন ক’লা হৈ পৰে, আৰু তেওঁ নিজৰ দুখ দমন কৰে। বেয়া খবৰৰ বাবেই তেওঁ ৰাইজৰ পৰা নিজকে লুকুৱাই ৰাখে। ছোৱালীজনীক অপমানত ৰাখিব লাগে নে মাটিত পুতি থব লাগে? নিঃসন্দেহে বেয়া কামটোকে কৰিবলৈ তেওঁলোকে সিদ্ধান্ত লয়।” (কোৰান ১৬:৫৮–৫৯)
প্ৰতিনিধিত্বমূলক ফটো
কোৰাণৰ এই চুৰাটোৱে কেৱল কন্যা সন্তান হত্যাৰ জঘন্য কাৰ্য্যক নিষিদ্ধ কৰাই নহয়, কন্যাক আৱেগিকভাৱে প্ৰত্যাখ্যান কৰাটোও এক গুৰুতৰ ভুল বুলিও শিকাইছে। এইদৰে, ইছলামে সাংস্কৃতিক দৃষ্টিভংগীৰ পৰিৱৰ্তন ঘটাইছিল, অভিভাৱকসকলক কন্যাৰ জন্মৰ দিনটো কৃতজ্ঞতাৰে উদযাপন কৰিবলৈ আহ্বান জনাইছিল। ইছলামে শিকাইছে যে কন্যা বোজা নহয়, বৰঞ্চ আল্লাহৰ দয়া আৰু পুৰস্কাৰৰ মাধ্যম। হজৰত মহম্মদ (চঃ)-এ বাৰে বাৰে দয়া, প্ৰেম আৰু কন্যাৰ সঠিক লালন-পালনৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছিল।
আন এটা বর্ণনাত কোৱা হৈছে যে মৰম আৰু যত্নৰে ডাঙৰ-দীঘল হোৱা দুগৰাকী কন্যাও পিতৃ-মাতৃৰ জান্নাতত স্থান নিশ্চিত কৰিবলৈ যথেষ্ট৷ এনে বক্তব্যই দেখুৱাইছে যে কন্যা কেৱল আস্থা (আমানাহ) নহয়, আধ্যাত্মিক সফলতাৰো সুযোগ।
ইছলামে পিতৃ-মাতৃক নিজৰ ছোৱালীকো পুত্ৰৰ দৰেই মৰম, শিক্ষা আৰু লালন-পালনৰ ব্যৱস্থা কৰিবলৈ আদেশ দিছে। ৰাছুলুল্লাহ চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামে কেতিয়াও ল’ৰা-ছোৱালীৰ মাজত পাৰ্থক্য কৰা নাছিল। কন্যা ফাতিমা আল-জাহৰা (ৰাঃ)ৰ সৈতে তেওঁৰ কোমল সম্পৰ্ক এক উজ্জ্বল উদাহৰণ। তেওঁ যেতিয়াই কোঠাত সোমাইছিল, তেতিয়াই তেওঁ নিজৰ কন্যাক সম্ভাষণ জনাইছিল, তেওঁৰ কপালত চুমা খাইছিল আৰু তাইৰ কাষত বহিছিল। এই মৰম আৰু সন্মানেৰে তেওঁ সকলো মুছলমান পিতৃৰ বাবে এটা মানদণ্ড নিৰ্ধাৰণ কৰিছিল।
জ্ঞান বিচৰাটো প্ৰতিজন মুছলমানৰ বাবে এক কৰ্তব্য—পুৰুষ আৰু মহিলা উভয়ৰে। শিকিবলৈ, নিজৰ প্ৰতিভা বিকশিত কৰিবলৈ, নিজকে উন্নত কৰিবলৈ সকলো শিশুৰে অধিকাৰ আছে, কাৰণ শিক্ষাই তেওঁলোকক ধৰ্মীয় আৰু সাংসাৰিক দুয়োটা দায়িত্ব পালন কৰিবলৈ শক্তিশালী কৰে। ইছলামে কন্যাক বিবাহৰ প্ৰস্তাৱ গ্ৰহণ বা অস্বীকাৰ কৰাৰ স্বাধীনতা প্ৰদান কৰিও সুৰক্ষা প্ৰদান কৰে।
মহিলাৰ সন্মতি অবিহনে বিবাহক বৈধ বুলি গণ্য কৰিব নোৱাৰি। কোৰানে আৰু পিতৃ-মাতৃক উত্তৰাধিকাৰৰ বিষয়ত কন্যাৰ লগত ন্যায়পৰায়ণ ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ নিৰ্দেশ দিছে। পৰিয়ালৰ পৰিস্থিতিৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি উত্তৰাধিকাৰৰ অংশ বেলেগ বেলেগ হ’লেও কন্যাৰ উত্তৰাধিকাৰীত্বৰ অধিকাৰ অবিচ্ছেদ্য আৰু ঐশ্বৰিক আইন অনুসৰি সুৰক্ষিত।
কন্যা সন্তানক মৰম, ন্যায়পৰায়ণতা, ভাল আচাৰ-ব্যৱহাৰেৰে ডাঙৰ-দীঘল কৰাটো ইছলামত ইবাদত বুলি গণ্য কৰা হয়। যিসকল পিতৃ-মাতৃয়ে নিজৰ ছোৱালীক সঠিক ইছলামিক লালন-পালন দিয়ে—তেওঁলোকক বিশ্বাস, বিনয় আৰু নৈতিক শক্তি শিকাই—তেওঁলোকক ডাঙৰ পুৰস্কাৰৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া হয়।
হজৰত মহম্মদ (ছাঃ) এ কৈছে: “যি কোনোৱে দুগৰাকী কন্যাক যথাযথভাৱে ডাঙৰ-দীঘল কৰে যেতিয়ালৈকে সিহঁতে পৰিপক্কতা লাভ নকৰে, তেওঁ কিয়ামতৰ দিনত এনেদৰে মোৰ লগত থাকিব” আৰু তেওঁ নিজৰ আঙুলিবোৰ একেলগে সংযোগ কৰিলে (মুছলমান)। ইয়াৰ পৰাই বুজা যায় যে কন্যাৰ যত্ন লোৱাৰ ফলত আখিৰাতত এজন ব্যক্তিক নবীৰ ওচৰলৈ কেনেদৰে ওচৰ চাপি আহে।
প্ৰতিনিধিত্বমূলক ফটো
সমগ্ৰ বিশ্বৰ প্ৰধান ধৰ্মসমূহত কন্যাসকলে মৰ্যাদা আৰু আশীৰ্বাদৰ স্থান লাভ কৰিছে: যেনে--হিন্দু ধৰ্মত কন্যাক শক্তিৰ মূৰ্ত ৰূপ (ঈশ্বৰ নাৰী শক্তি) আৰু সৌভাগ্য কঢ়িয়াই অনা লক্ষ্মী (সমৃদ্ধিৰ দেৱী) হিচাপে গণ্য কৰা হয়। খ্ৰীষ্টান ধৰ্মত কন্যা আধ্যাত্মিকভাৱে পুত্ৰৰ সমান (গালাতীয়া ৩:২৮) বুলি কোৱা হয়। যীচুৱে নাৰী আৰু ছোৱালীক সন্মান কৰিছিল আৰু আধুনিক খ্ৰীষ্টান শিক্ষাই সমান প্ৰেম, শিক্ষা আৰু মৰ্যাদাৰ প্ৰসাৰ ঘটায়।
ইহুদী ধৰ্মত কন্যাক ঈশ্বৰৰ পৰা পোৱা আশীৰ্বাদ বুলি গণ্য কৰা হয় আৰু ইহুদী নিয়মত অংশীদাৰ হয়। একেদৰে, বৌদ্ধ ধৰ্মত কন্যাৰ আধ্যাত্মিক সম্ভাৱনা পুত্ৰৰ দৰেই আৰু জ্ঞান লাভ কৰিব পাৰে। শিখ ধৰ্মত লিংগ সমতাৰ ওপৰত তীব্ৰ গুৰুত্ব আৰোপ কৰে। উত্তৰাধিকাৰ, শিক্ষা, ধৰ্মীয় অংশগ্ৰহণৰ ক্ষেত্ৰত কন্যাৰ সমান অধিকাৰ আছে আৰু মহিলা শিশু হত্যাক কঠোৰভাৱে নিন্দা কৰা হয়।
আজিও সমগ্ৰ বিশ্বৰ ধৰ্মীয় সম্প্ৰদায়সমূহে সাংস্কৃতিক পদ্ধতিসমূহক বিশ্বাসৰ মূল মূল্যবোধসমূহৰ সৈতে একাকাৰ কৰিবলৈ কাম কৰি আছে— কন্যাসকলৰ বাবে প্ৰেম, ন্যায় আৰু সমতা।
