ড০ শৰৎ বৰকটকী
'মা ' বুলি শব্দ উচ্চাৰণ কৰিলে অনুভৱ হয় স্নেহ প্ৰীতিত জননী, অন্নপূৰ্ণা, সংসাৰ পালনত জগদ্ধাত্ৰী,সহিষ্ণুতাত ধৰিত্ৰী, স্নেহশীলা, উদাৰ, ৰোগত বৈদ্য, ধৰ্মত গুৰুস্বৰূপা। মা বুলি কলে দেশকো বুজায়। মা বুলি কলে ধৰিত্ৰীকো বুজায়।সেয়েহে ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাই কৈছিল - প্ৰাগজ্যোতিকা মই, কামৰূপিকা মই, ময়ে অসমীৰ....। মা শব্দটোৰ লগত ৰূপৱতী , গুনৱতী ,বিদূষী, হিতসাধিকা আদি যোগ হয়।
এগৰাকী মাতৃ কেৱল জন্ম দিয়া নাৰীগৰাকীয়েই নহয় — তেওঁ হৈছে আমাৰ প্ৰতিটো খোজৰ আঁৰৰ নীৰৱ শক্তি, প্ৰতিটো প্ৰত্যাহ্বানৰ আঁৰৰ নীৰৱ প্ৰাৰ্থনা আৰু আমি যিমানেই দূৰলৈ বিপথে পৰিচালিত নহও কিয় উদ্ধাৰৰ বাবে সদায় আগবঢ়াই দিয়ে এখন কোমল হাত।
বিনিময়ত মাতৃয়ে একো আশা নকৰে। আমি কথা ক’বলৈ নিশিকোতেও তেওঁ আমাৰ কান্দোন বুজি পাইছিল। যেতিয়া পৃথিৱীখন বৰ কঠোৰ যেন লাগিছিল, তেতিয়া তেওঁ প্ৰথমে আমাক ৰক্ষা কৰিছিল। প্ৰেম, ভয়, আনন্দ আৰু অনিশ্চয়তাৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্ততে আত্মাৰ মাজেৰে প্ৰতিধ্বনিত হয় সেই স্বৰ্গীয় শব্দ " মা "। "মা "এক শব্দ নহয়, এক শক্তি।তেওঁ হাঁহিৰ আঁৰত নিজৰ দুখ লুকুৱাই ৰাখে যাতে আমি কেতিয়াও চিন্তাত নপৰো। তেওঁ ৰাতিও উজাগৰে থাকে যাতে আমি শুৱ পাৰোঁ।তেওঁ সাৰে থাকে।সপোন ত্যাগ কৰে যাতে আমি সপোনৰ পিছে পিছে যাব পাৰোঁ।
মাকৰ হাতত ধৰি খোজকাঢ়িবলৈ শিকিছে এটা শিশুৱে
জীৱনৰ সোঁতত ডাঙৰ হৈ আঁতৰি গ’লেও তেওঁৰ হৃদয়খনে আমাক ঘৰলৈ টানি লৈ যায়, কত আছোঁ উদ্বিগ্ন হৈ থাকে। তেওঁ হয়তো সদায় কথা নকয়, কিন্তু তেওঁ ৰন্ধা প্ৰতিটো ব্যঞ্জন, তেওঁ কৰা প্ৰতিটো ফোনত আৰু তেওঁ অপেক্ষা কৰা প্ৰতিটো মুহূৰ্তত — তেঁও মানে -মাৰ প্ৰেমে আমাক আৱৰি ধৰি থাকে ।
মাতৃ হ’ল ঘৰৰ হৃদস্পন্দন, সন্তানৰ আত্মা আৰু নিঃচৰ্ত প্ৰেমৰ ৰক্ষক। মাতৃক লগ পোৱাটোৱেই হ’ল অন্তহীন সৌভাগ্য — আৰু তেওঁক হেৰুৱাই পেলোৱাটোৱেই হ’ল পৃথিৱীখনে কেতিয়াও পূৰণ কৰিব নোৱাৰা, এক সহিব নোৱাৰা দুখৰ অনুভৱ। প্ৰখ্যাত কবি ৰুডিয়াৰ্ড কিপলিঙে "মাদাৰ অ' মাইন" শীৰ্ষক এটা কবিতাত মাতৃৰ বিষয়ে এনেদৰে লিখিছে:
যদি মোক আটাইতকৈ ওখ পাহাৰত ফাঁচী দিয়ে,
মা অ’ মোৰ, হে মা অ’ মোৰ!
মই জানো কাৰ প্ৰেমে মোক অনুসৰণ কৰিব,
মা অ’ মোৰ, হে মা, অ’ মোৰ!
যদি মই আটাইতকৈ গভীৰ সাগৰত ডুব যাও
মা অ’ মোৰ, হে মা অ’ মোৰ!
মই জানো কাৰ চকুলো মোৰ ওচৰলৈ নামি আহিলহেঁতেন,
মা অ’ মোৰ, হে মা অ’ মোৰ!
যদি মই দেহ আৰু আত্মা অভিশপ্ত হয়,
মই জানো কাৰ প্ৰাৰ্থনাই মোক সুস্থ কৰি তুলিব,
মা অ’ মোৰ, হে মা অ’ মোৰ!
পৃথিবীত আইৰ সমান কোনো হব নোৱাৰে,যেনেকৈ পিয়াহ আঁতৰ কৰা বোৱতি নৈৰ খনৰ দৰে কোনো হব নোৱাৰে। মহাভাৰতৰ কাহিনীৰ মাজত আছে ,যক্ষই যেতিয়া হ্ৰদৰ পৰা পানী আনিবলৈ যোৱা চাৰি পাণ্ডৱক নাইকীয়া কৰিলে তেতিয়া যুধিষ্ঠিৰে ভাতৃ সকলক বিচাৰি যাওঁতে যক্ষই বহুতো প্ৰশ্নৰ ভিতৰত এটা প্ৰশ্ন আছিল পৃথিৱীত কৈ গধূৰ কোন! যুধিষ্ঠিৰে শান্ত মনেৰে উত্তৰ দিছিল পৃথিৱীতকৈ গধূৰ মাতৃ।
বৃদ্ধ মাতৃৰ কাষত পুত্ৰ-কন্যা
মাতৃত্বৰ সৌন্দৰ্য্য, শক্তি আৰু প্ৰত্যাহ্বানৰ ওপৰত বিশ্বৰ বিভিন্ন ভাষাত বিখ্যাত আৰু হৃদয়স্পৰ্শী গ্ৰন্থ প্ৰকাশ হৈছে। তেনে বিখ্যাত গ্ৰন্থৰ ভিতৰত 'দ্য জয় লাক ক্লাব 'হৈছে এমি টানৰ এখন হৃদয় চুই যোৱা উপন্যাস(TheJoy Luck Club by Amy Tan)য’ত চাৰিগৰাকী চীনা-আমেৰিকান কন্যা আৰু তেওঁলোকৰ অভিবাসী মাতৃৰ জীৱনৰ সন্ধান কৰা হৈছে। কাহিনীটোৰ চাৰিটা খণ্ডত বিভক্ত কৰা আন্তঃবোৱা আখ্যানৰ শৃংখলা, য’ত প্ৰতিগৰাকী মাতৃ আৰু কন্যাই নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিভংগী প্ৰকাশ কৰিছে।
উপন্যাসখনৰ মাতৃ কেইগৰাকী হ'ল—ছুয়ুয়ান, আন-মেই, লিণ্ডো আৰু ইং-ইং—আটাইকেইজনেই চীনা মহিলা যি কেইগৰাকী আমেৰিকালৈ প্ৰব্ৰজন কৰাৰ আগতে নিজৰ গৃহভূমিত অশেষ কষ্টৰ সন্মুখীন হৈছিল। তেওঁলোকে "জয় লাক ক্লাব" গঠন কৰে, য'ত খেলিবলৈ, দুখৰ কাহিনী কবলৈ আৰু জীৱনৰ জটিল সময়ত জীয়াই থকাৰ সংগ্ৰাম অব্যাহত ৰাখিবলৈ সংগঠিত হৈছিল।
তেওঁলোকৰ কন্যা—জিং-মেই (জুন), ৰোজ, ৱেভাৰলী আৰু লেনাই—নিজৰ সাংস্কৃতিক পৰিচয় আৰু মাতৃৰ আশা-আকাংক্ষা পূৰণ কৰিবলৈ সংগ্ৰাম কৰে। তেওঁলোকে প্ৰায়ে দুখন জগতৰ মাজত আবদ্ধ অনুভৱ কৰে: তেওঁলোকৰ চীনা ঐতিহ্যৰ পৰম্পৰাগত মূল্যবোধ আৰু তেওঁলোকে বাস কৰা আধুনিক আমেৰিকান সমাজ।
মূলতে উপন্যাসখন মাতৃ-কন্যাৰ মাজত থকা গভীৰ, সততে কথিত নোহোৱা বন্ধন, এটা প্ৰজন্মই পৰৱৰ্তী প্ৰজন্মৰ বাবে কৰা ত্যাগ আৰু সাংস্কৃতিক পৰিচয় আৰু স্মৃতিৰ চিৰস্থায়ী শক্তিৰ বিষয়ে বৰ্ননা কৰা হৈছে। প্ৰেম, হেৰুৱা আশা আৰু ব্যক্তিগত কাহিনীৰ জৰিয়তে 'দ্য জয় লাক ক্লাবে' প্ৰকাশ কৰিছে যে কেনেকৈ নিজৰ শিপাৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা থাকিলে প্ৰজন্মৰ পিছত প্ৰজন্মৰ মাজত সংযোগৰ সৃষ্টি হ’ব পাৰে।
এই উপন্যাসখনত চীনা-আমেৰিকান মহিলা আৰু তেওঁলোকৰ অনুপ্ৰৱেশকাৰী মাতৃৰ মাজৰ সম্পৰ্কৰ বিষয়ে হৃদয়স্পৰ্শী ভাষাৰে বৰ্ণনা কৰা হৈছে। এনে অনেক মাতৃ সন্তানৰ কাহিনী আছে আৰু তেনে কাহিনীৰ জৰিয়তে মাতৃত্বৰ মহানতা প্ৰকাশিত হৈছে।
মাতৃৰ সৈতে এটা কেচুৱা
১১মে ' তাৰিখে বিশ্ব জুৰি মাতৃ দিৱস পালন হব। বিশ্ব মাতৃ দিৱস হৈছে মাতৃ আৰু মাতৃসম আই সকলক তেওঁলোকৰ নিঃচৰ্ত মৰম, ত্যাগ, পৰিয়াল আৰু সমাজলৈ আগবঢ়োৱা অৱদানৰ বাবে সন্মান আৰু প্ৰশংসাৰ বাবে বিশ্বজুৰি উদযাপন কৰা এক বিশেষ অনুষ্ঠান। সন্তানৰ জীৱন গঢ় দিয়া আৰু ভৱিষ্যত প্ৰজন্মক লালন-পালন কৰাত মাতৃসকলে লোৱা গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকাক স্বীকৃতি দিয়াৰ বাবে উৎসৰ্গিত দিন। মাতৃ দিৱসটো মে’ মাহৰ দ্বিতীয় দেওবাৰত পৰে। ২০ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে এই উদযাপনৰ আধুনিক সংস্কৰণ আৰম্ভ হৈছিল, মূলতঃ আমেৰিকাৰ আন্না জাৰ্ভিছৰ প্ৰচেষ্টাৰ বাবে, যিয়ে নিজৰ মাতৃৰ নিষ্ঠা আৰু সেৱাক স্মৰণ কৰিব বিচাৰিছিল।
এই দিনটোত মৰম আৰু প্ৰশংসা প্ৰকাশ কৰা হয় । পৰিয়ালৰ বন্ধন, নৈতিক বিকাশ আৰু আৱেগিকসম্পৰ্ক,বহু মাতৃয়ে সন্মুখীন হোৱা প্ৰত্যাহ্বান, কৰ্ম আৰু পৰিয়ালৰ মাজত ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰা, মাতৃৰ স্বাস্থ্য, শিক্ষা, আৰু মংগলৰ প্ৰসাৰ ঘটোৱা নীতিক সমৰ্থন কৰাৰ সুযোগো দিব এই দিৱসে।
এক কথাত কব পাৰি ,বিশ্ব মাতৃ দিৱস কেৱল উদযাপন কৰাতকৈও অধিক পৰিয়াল আৰু সমাজলৈ মাতৃসকলৰ অমূল্য অৱদানৰ সোঁৱৰণী। মাতৃৰ মৰম, শক্তি, আৰু অন্তহীন সমৰ্থনৰ বাবে কৃতজ্ঞতা জনোৱাৰ দিন আৰু সন্তানৰ জীৱনত মাতৃৰ গভীৰ প্ৰভাৱক চিনি পোৱাৰ দিন। মাতৃৰ প্ৰজ্ঞা, ধৈৰ্য্য আৰু নৈতিক শক্তিক সন্মান যাচি আৱেগিকভাৱে শক্তিশালী গভীৰ বন্ধনৰ অন্বেষণ কৰাৰ দিন।
