ছাকিব ছেলিম
১৯৮০ চনৰ দশকটোত ইন্দিৰা গান্ধীৰ হত্যা, অপাৰেচন ব্লু ষ্টাৰৰ সাক্ষী হোৱাৰ লগতে এই দশকতে ভাৰতীয় ক্ৰিকেট দলৰ বিশ্বকাপ জয়, ধাৰাবাহিকভাৱে হোৱা সাম্প্ৰদায়িক সংঘৰ্ষ আৰু আঞ্চলিক ৰাজনীতিৰ উত্থান ঘটিছিল। এই দশকটোতে ভাৰতত প্ৰভাৱ পেলোৱা পাঁচগৰাকী যুৱ আইকনেও আত্মপ্ৰকাশ কৰিছিল।
ৰাকেশ শৰ্মা
আশীৰ দশকত যেতিয়া ল'ৰা-ছোৱালীক ডাঙৰ হ'লে কি কৰিব বুলি সোধা হৈছিল, তেতিয়া তেওঁলোকে দিয়া আটাইতকৈ জনপ্ৰিয় উত্তৰটো আছিল, "মই মহাকাশলৈ যাম"। বহু কম সংখ্যক ভাৰতীয়ইহে মহাকাশলৈ যোৱা প্ৰথমগৰাকী ভাৰতীয় স্কোয়াড্ৰন নেতা ৰাকেশ শৰ্মাৰ দৰে যুৱক-যুৱতীসকলক অনুপ্ৰাণিত কৰিব পাৰিছে বুলি দাবী কৰিব পাৰে। ১৯৮১ চনত ছোভিয়েট ইউনিয়ন আৰু ভাৰতে যৌথ মহাকাশ অভিযানত ৰাকেশ শৰ্মাক প্ৰেৰণ কৰিবলৈ সন্মত হৈছিল।
ভাৰতীয় বায়ুসেনাই এই কামৰ বাবে প্ৰথম অৱস্থাত নিজৰ ১৫০ গৰাকী শ্ৰেষ্ঠ পাইলট বাছনি কৰিছিল। কেইবাটাও কঠোৰ পৰীক্ষাৰ অন্তত মাত্ৰ দুগৰাকীকহে নিৰ্বাচিত কৰা হয়। তেওঁলোক হৈছে উইং কমাণ্ডাৰ ৰবিশ মালহোত্ৰা আৰু স্কোয়াড্ৰন নেতা ৰাকেশ শৰ্মা। ১৯৮৪ চনৰ ৩ এপ্ৰিলত ৰাকেশ শৰ্মাক ইউৰি মালিশ্বেভ আৰু গেনাডি ষ্ট্ৰাকালভৰ সৈতে ছয়ুজ টি-১১ত মহাকাশ কেন্দ্ৰ ছাল্যুট-৭ৰ বাবে উৎক্ষেপণ কৰা হয়।
তেতিয়াৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী ইন্দিৰা গান্ধীৰ সৈতে ৰাকেশ শৰ্মা (একেবাৰে সোঁফালে)
ৰবিশ মালহোত্ৰক বেকআপ হিচাপে পৃথিৱীতে ৰখা হৈছিল। উৎক্ষেপণৰ এদিন পূৰ্বে এই সিদ্ধান্ত ৰাজহুৱা কৰা হৈছিল। ৪ এপ্ৰিলত ছয়ুজ টি-১১ ছাল্যুট-৭ত উপস্থিত হয়। য'ত ইতিমধ্যে ৩ জন ৰাছিয়ান মহাকাশচাৰী উপস্থিত আছিল। শৰ্মাই মহাকাশলৈ নিজৰ সৈতে ভাৰতীয় ব্যঞ্জন আৰু আম লৈ গৈছিল।
মহাকাশত ভাৰতীয় ধ্যান কিমান ফলপ্ৰসূ হ'ব সেই বিষয়ে অধ্যয়ন কৰিবলৈ তেওঁ যোগৰ সৈতে পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা কৰিছিল। ইন্দিৰা গান্ধীৰ সৈতে হোৱা এক টেলিফোনিক বাৰ্তালাপত মহাকাশৰ পৰা ভাৰতবৰ্ষ দেখিবলৈ কেনেকুৱা হয় বুলি সোধাত শৰ্মাই উত্তৰত কৈছিল, 'চাৰে জাহান চে আটচ্ছা হিন্দুস্তান হামাৰা'। মহাকাশত ৮ দিন থাকি পৃথিৱীলৈ উভতি অহাৰ পিছত ৰাকেশ শৰ্মাক নায়কৰ দৰে আদৰণি জনোৱা হৈছিল। তেওঁক অশোক চক্ৰ প্ৰদান কৰা হৈছিল আৰু ৰাষ্ট্ৰই তেওঁৰ এই কৃতিত্বক নিজৰ বুলি উদযাপন কৰিছিল।
পি টি ঊষা
ভাৰতত বেগেৰে দৌৰা প্ৰতিগৰাকী ছোৱালীক পি টি ঊষা বুলি কোৱা হয়। এই নামটো বৰ্তমান ভাৰতীয় সাংস্কৃতিক ঐতিহ্যৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংগ। ১৯৮০ চনৰ আৰম্ভণিতে যেতিয়া তেওঁ ভাৰতীয় এথলেটিকছত ভৰি দিছিল, তেতিয়া ভাৰতীয় খেলুৱৈসকলক কোনেও গুৰুত্বসহকাৰে লোৱা নাছিল।
বহু আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিযোগিতাত ধাৰাবাহিকভাৱে জয়ী হোৱা তেওঁৱে হয়তো প্ৰথমগৰাকী খেলুৱৈ আছিল। ১৯৮৫ চনত জাকাৰ্টাত অনুষ্ঠিত এছিয়ান চেম্পিয়নশ্বিপত তেওঁ ৫টা সোণৰ পদক লাভ কৰিছিল যিটো যিকোনো আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিযোগিতাৰ বাবে এক অভিলেখ আছিল। ১৯৮৬ চনৰ এছিয়ান গেমছত ৪টা স্বৰ্ণ পদক আৰু ১৯৮০ চনত আন বহুতো পদক লাভ কৰিছিল।
পি টি ঊষা
১৯৮৪ চনৰ অলিম্পিকত ৪০০ মিটাৰ হাৰ্ডলছত ৫৫.৪২ ছেকেণ্ড দৌৰিছিল, যদিও ১/১০০ ছেকেণ্ডৰ বাবে অলিম্পিকৰ পদক হেৰুৱাইছিল। ট্ৰাইলৰ সময়ত তেওঁ বিশ্ব অভিলেখৰ পৰা মাত্ৰ ১.৬৮ ছেকেণ্ড কম আছিল আৰু এইদৰে স্বৰ্ণ পদকৰ বাবে তেওঁ এগৰাকী শক্তিশালী প্ৰতিদ্বন্দ্বী আছিল। ২০ বছৰ বয়সলৈ ঊষা এগৰাকী আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় তাৰকা হৈ পৰিছিল আৰু দেশৰ যুৱক-যুৱতীসকলে বিশেষকৈ ছোৱালীসকলে তেওঁক আদৰ্শ হিচাপে গঢ়ি তুলিছিল।
কপিল দেৱ
ভাৰত আছিল এখন ক্ৰিকেটপ্ৰেমীৰ দেশ। কিন্তু আশীৰ দশকলৈ কোনো শক্তিশালী দলৰ বিৰুদ্ধে মেচত জয়ী হ’ব পৰা নাছিল ভাৰতীয় দলে। সাধাৰণতে বিশ্বাস কৰা হৈছিল যে, মেচবোৰ বেগী বলাৰসকলৰ বাবেহে জয়ী হয় আৰু এই ক্ষেত্ৰত ভাৰত দুৰ্বল আছিল।
বিশ্লেষকসকলৰ মতে, ভাৰতীয় খেলুৱৈসকলৰ শাৰীৰিক গঠনৰ বাবে তেওঁলোকে বলৰ সৈতে গতি সৃষ্টি কৰিব পৰা নাছিল। আশীৰ দশকত কপিল দেৱ নামৰ এজন পাঞ্জাবী যুৱকে এই ধাৰণা সলনি কৰিছিল। ২০ বছৰীয়া এইগৰাকী বলাৰ আছিল অতি দ্ৰুত বলাৰ। লাইন আৰু লেংথৰ ওপৰত তেওঁৰ ভাল নিয়ন্ত্ৰণ আছিল। তেওঁ আছিল এগৰাকী অতি শক্তিশালী বেটছমেন আৰু ইচ্ছামতে বাউণ্ডেৰী মাৰিব পাৰিছিল। ইমৰাণ খান, ইয়ান বথাম আৰু ৰিচাৰ্ড হেডলীৰ দৰে বিশ্বমানৰ দ্ৰুত বলিং অলৰাউণ্ডাৰৰ খেল কপিল দেৱৰ মাজত ভাৰতবাসীয়ে দেখিবলৈ পাইছিল।
কপিল দেৱ
তেওঁৰ নেতৃত্বতে ১৯৮৩ চনত প্ৰায় অপ্ৰতিদ্বন্দ্বী ৱেষ্ট ইণ্ডিজৰ বিৰুদ্ধে ভাৰতে প্ৰথমবাৰৰ বাবে বিশ্বকাপ খিতাপ দখল কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল। এই খিতাপ দখল কৰাৰ সময়ত কপিলৰ বয়স আছিল মাত্ৰ ২৪ বছৰ। তেওঁ অধিনায়ক হিচাপে ৩০৩ ৰান সংগ্ৰহ কৰি প্ৰতিযোগিতাখনত ১২টা উইকেট দখল কৰিছিল। জিম্বাবুৱেৰ বিৰুদ্ধে এখন গুৰুত্বপূৰ্ণ মেচত তেওঁৰ অপৰাজিত ১৭৫ ৰানৰ ইনিংছ ক্ৰিকেট ইতিহাসৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ ইনিংছ হিচাপে বিবেচিত হৈছিল।
কপিল দেৱৰ পিছতহে ভাৰতে দ্ৰুত বলাৰ লাভ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। পৰৱৰ্তী সময়ত জৱাগল শ্ৰীনাথে তেওঁৰ সৈতে টীম ইণ্ডিয়াত যোগদান কৰিছিল আৰু এই সময়ত তেওঁলোক আছিল ভাৰতীয় দলটোৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ বেগী বলাৰ।
মিথুন চক্ৰৱৰ্তী
উদয়পুৰৰ জেমছ বণ্ড-এক্সট্ৰাভাগাঞ্জা অক্টোপাছিৰ শ্বুটিঙলৈ যোৱাৰ পূৰ্বে ৰোজাৰ মূৰক সোধা হৈছিল যে, তেওঁ কোনো হিন্দী চলচ্চিত্ৰ তাৰকাক চিনি পায় নেকি? তেওঁ তৎক্ষণাত উত্তৰত কৈছিল 'হয় পাও'। তেওঁ কৈছিল, "মিথুন হৈছে আপোনালোকৰ ভাৰতীয় জেমছ বণ্ড। মই ভিডিঅ'ত দেখিছোঁ। মই ভাবো তেওঁৰ শৰীৰিক গঠন ভাল আৰু তেওঁক মোতকৈও ভাল দেখি।" ১৯৮২ চনত জেমছ বণ্ডৰ প্ৰাক্তন তাৰকাগৰাকীয়ে কৰা এই মন্তব্যই ১৯৮০ চনৰ ভিতৰত মিথুন চক্ৰৱৰ্তীক উচ্চতাৰ শিখৰলৈ লৈ যায়।
ৰাছিয়াত অনুৰাগীৰ সৈতে মিথুন চক্ৰৱৰ্তী
১৯৮২ চনৰ ডিস্কো ডান্সাৰ ছবিখনে মিথুন আৰু বাপ্পী লাহিৰীক এক প্ৰকাৰৰ তাৰকা হিচাপে আগুৱাই লৈ গৈছিল, যি ভাৰতে আগতে কেতিয়াও দেখা নাছিল। ছবিখনে ভাৰতক ডিস্কোৰ জগতখনৰ সৈতে পৰিচয় কৰাই দিছিল আৰু ইয়াৰ পিছতে দৰ্শকসকলৰ মাজত উন্মাদনা বৃদ্ধি পাইছিল।
বিদেশতো ছবিখনে বিপুল সফলতা লাভ কৰিছিল। মিথুন, ১৯৮০ চনত মাত্ৰ এগৰাকী অভিনেতায়ে নাছিল, তেওঁ আছিল এজন সাংস্কৃতিক ৰাষ্ট্ৰদূত আৰু যুৱ আইকন। তেওঁ যুৱ ভাৰতক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছিল, যিয়ে ব্যৱস্থাৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দি নিজৰ পৰিচয় গঢ়ি তুলিছিল।
বিশ্বনাথন আনন্দ
১৯৮৭ চনত ১৮ বছৰীয়া বিশ্বনাথন আনন্দে হাংগেৰীৰ আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় মাষ্টৰ পিটাৰ লুকাচক পৰাস্ত কৰি দবাত প্ৰথম ভাৰতীয় গ্ৰেণ্ডমাষ্টাৰ হয়। সেই বছৰৰ আৰম্ভণিতে তেওঁ ১৯৮৩ চনৰ পৰা বিশ্ব জুনিয়ৰ দবা চেম্পিয়নশ্বিপ আৰু আন কেইবাখনো প্ৰতিযোগিতাত জয়ী হৈছিল। এই কৃতিত্বৰ বাবে তেওঁক ১৮ বছৰ বয়সতে পদ্মশ্ৰী আৰু প্ৰথম ৰাজীৱ গান্ধী খেলৰত্ন বঁটাৰে সন্মানিত কৰা হয়। ভাৰতত পেছাদাৰী দবাক জনপ্ৰিয় কৰাৰ কৃতিত্ব প্ৰায়ে আনন্দকে দিয়া হয়, আৰু তেওঁ এই কৃতিত্বৰ যোগ্যও হয়।
বিশ্বনাথন আনন্দ
দবা ঘৰুৱা খেলত পৰিণত হ’ল, যিটো পেছাদাৰীভাৱে খেলিব পৰা গ’ল। নব্বৈৰ দশকৰ মাজভাগত শচীন টেণ্ডুলকাৰে তেওঁক অতিক্ৰম কৰাৰ পূৰ্বে আনন্দ ভাৰতৰ সৰ্বাধিক উপাৰ্জনকাৰী ক্ৰীড়াবিদ আছিল। তেওঁ আছিল সেই আইকন যিটো বিভিন্ন সামগ্ৰীয়ে বিজ্ঞাপনৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰিছিল। তাৰকাত্ব আৰু কমেও তিনিটা দশকলৈকে ক্ষীণ নহ’ব৷
দবা পেছাদাৰীভাৱে খেলিব পৰা ঘৰুৱা খেলত পৰিণত হৈছিল। সেই সময়ত আনন্দ আছিল ভাৰতৰ সৰ্বাধিক মাননি পোৱা ক্ৰীড়াবিদ। পিছত অৰ্থাৎ নব্বৈৰ দশকৰ মাজভাগত তেওঁক শচীন তেণ্ডুলকাৰে অতিক্ৰম কৰিছিল। বিভিন্ন সামগ্ৰীৰ বিজ্ঞাপনৰ বাবে আনন্দ আছিল আইকন। কমেও তিনিটা দশকলৈকে তেওঁৰ এই দপদপনি অব্যাহত আছিল।
