আয়েছা আশ্ৰফ আহমেদে কয়, "এইটো সঁচা যে কোৰাণৰ দুটা আয়াতত পৰ্দাৰ কথা উল্লেখ আছে। আয়াত দুটাত কোৱা হৈছে যে 'হে নবী তুমি তোমাৰ ঘৰৰ মহিলা সকলক আৰু বিশ্বাসী মহিলা সকলক বাহিৰলৈ যোৱাৰ সময়ত মূৰৰ পৰা বুকু পৰ্যন্ত ঢাকি ওলাবলৈ ক'বা'। এই নিৰ্দেশনাৰ কাৰন আছিল যে সেই সময়ত মদিনাৰ সমাজখন খুব ভাল নাছিল। তেতিয়া ইছলামে পূৰ্ণতা লাভ কৰা নাছিল আৰু সেই সময়ত আৰবত ইছলামৰ বাহিৰে ইহুদী তথা অন্য ধৰ্মৰ লোকে বসবাস কৰিছিল। সেই সময়তো পুৰুষসকলে মহিলাক দেখিলে সততে তুলুঙা মন্তব্য কৰিছিল যদিও নবীৰ ঘৰৰ মহিলাসকলক খুব সন্মানৰ দৃষ্টিৰে চোৱা হৈছিল। সেয়ে নবীৰ ঘৰৰ মহিলা সকলক অন্যতকৈ পৃথক আৰু অবাঞ্ছিত পৰিস্থিতিৰ পৰা ৰক্ষা পাবৰ বাবে আল্লাই এই আয়াত উল্লেখ কৰিছিল। কিন্তু তেতিয়াও সকলো মহিলাই পৰ্দা লব লাগিব বুলি বাধ্যবাধকতা নাছিল। কিন্তু সম্প্ৰতি সমগ্ৰ মুছলমান সমাজে পৰ্দা লোৱাটো বাধ্যতামূলক হিচাপে গ্ৰহণ কৰি লৈছে।"

উদীয়মান কবি শ্বাহিন আখটাৰে কয়, "হিজাব এক প্ৰকাৰৰ পোচাক। শিক্ষাৰ লগত হিজাবৰ কোনো সম্পৰ্ক নাই। যিদৰে পাঞ্জাবী লোকসকলে মুৰত পাগুৰি পৰিধান কৰি আহিছে তেনেদৰে মুছলমান সম্প্ৰদায়ৰ একাংশ মহিলাইও হিজাব পৰিধান কৰা দেখা যায়। কিন্তু হিজাব পৰিধানক লৈ কোনো বাধ্যবাধকতা নাই। সম্প্ৰতি আমাৰ সমাজত এক ভূল ধাৰনাই জন্ম লৈছে যে হিজাব পিন্ধিলেহে মুছলমান, নিপিন্ধিলে মুছলমান নহয়। কিন্তু প্ৰকৃততে তেনেকুৱা কোনো কথা নাই। হিজাব পৰিধান কৰাটো সম্পূৰ্ণ নিজৰ পছন্দৰ কথা। আজিকালি  যুৱতী তথা মহিলাৰ মাজত হিজাব পৰিধান কৰাটো এক ফেশ্বনত পৰিণত হৈছে। মই ভাবো যদি কোনোৱে হিজাব পিন্ধিব বিচাৰে তেনেহেলে পিন্ধিব পৰে আৰু যদি নিবিচাৰে তেনেহেলে নিপিন্ধিব পাৰে। ইয়াক লৈ অযথা বিতৰ্ক কৰা উচিত নহয়।"